Budująca daje radę, czyli dlaczego bloguję

Było kilka powodów, dlaczego w ogóle w myśli przewinęło mi się - założę bloga. Nie czytałam wcześniej żadnego bloga regularnie, nie byłam nigdy pasjonatką pisania. Nie jestem zapaloną humanistką, która uwielbiała język polski i pisanie opowiadań. Było to dla mnie raczej zło konieczne... No dobra, może nie zło, ale dobro tez nie :D.

Mam ambicję

Niestety, przez całe życie ją miałam, przez co robiłam wiele niepotrzebnych rzeczy, bo przecież - skoro inni mogą to ja też... No i podobnie było z blogiem. Na FB zauważyłam reklamę pewnego bloga, który bardzo dużo musiał w początkową reklamę zainwestować, bo szybko rosły polubienia, bardzo szybko... Był to blog parentingowy. Kurcze, nie macie pojęcia, jak mnie on denerwował. Każdy post, jaki czytałam, czytałam myśląc - zrobiłabym to lepiej... :P i tak podglądałam 4-5 miesięcy, czytając czasem jakiś post, bezpośrednio kierowana z Facebooka.

Mam dobre duszki

W końcu doszły jeszcze osoby z mojego otoczenia, które słuchając moich wywodów budowlanych skwitowały - powinnaś pisać bloga. To było pierwsze zasiane ziarenko... Skoro mam o czym pisać, a niekoniecznie mam słuchaczy przy rozmowach, to muszę wyjść dalej :)

No to będzie blog

Jak już pisałam wczoraj - pierwsza była nazwa i tematyka. Postanowiłam pisać o nas, o sobie? A kim jestem? Mamą i budowlańcem, żoną i kobietą zmagającą się z własną budową. Dlatego tak odmienna tematyka na jednym blogu. Ogólny zamysł poradnikowy, ale sama tez bardzo wiele z tego zyskuję, ponieważ mam bardzo mądrych czytelników, którzy często służą nam swoimi sprawdzonymi sposobami i dzielą się dobrymi radami. Poza tym przepisy, których w głowie mam mnóstwo, lecz za mało na blog kulinarny, a że na blogu o dzieciu może być i o jedzeniu, to wszystko się zgadza i leci do przodu :) (przepisy możecie podejrzeć w dziale dla tych większych i mniejszych :))

W końcu wpadłam

Jak śliwka w kompot. Pierwsze bodajże dwa tygodnie, to totalne dno. Zero komentarzy. Niedużo odwiedzin... Pamiętam dokładnie pierwszy komentarz i jak się z niego cieszyłam. Tuż przed nim chciałam sama sobie pokomentować, żeby cokolwiek pod tymi postami było, ale w końcu się ruszyło samo. Po komentarzach trafiałam na inne blogi a stamtąd jeszcze dalej. Blogosfera wciągnęła mnie bardzo. Nie sądziłam, że jest tak wielka i przyjazna. Znalazłam tyle wspaniałych blogów. Niektóre z nich czytuję regularnie, inne z doskoku, jeszcze inne obserwuję i czekam na każdy nowy post.

Mam chyba jednak szczęście, bo nie ma u mnie syfów, aferek i innych złośliwych czy nieprzyjemnych rzeczy. Być może blog jest zbyt słaby na hejty, ale cieszę się z tego, że potrafię wyrazić swoją opinię bez drażnienia innych na tyle, żeby ktoś chciał obrażać mnie.

Odbiłam się od dna

do którego powolutku dobijałam rutyną życia codziennego z małą Zofią u boku. Nie wiedziałam szczerze co mam ze sobą zrobić. Być może, gdyby nie blog, byłabym teraz kobietą zmagającą się z depresją i dołującą się kolejnym takim samym dniem? Co prawda miałam wtedy posprzątane itp, ale czegoś mi brakowało. Interakcji międzyludzkich. Kontaktu, społeczności, rozmów. Nie macie pojęcia jak wiele już wspaniałych osób poznałam dzięki temu kawałkowi mojej internetowej przestrzeni. Cudowne blogerki, fundacja My pacjenci, to tylko część z plusów :)

Ale najważniejsza nadal jest nasza rodzinka :D

Mogłabym tak jeszcze długo. Bardzo długo. Blogowanie ma znacznie więcej zalet niż wad. I cieszę się, że przekroczyłam ta wirtualną linię i wkroczyłam do tego pięknego wirtualnego świata (nie zastępnującego jednak mojego najważniejszego - realnego), pomimo obaw, lęku i wstydu. Bo trochę wstyd było mi początkowo pisać o nas. Teraz jest to dla mnie tak naturalne, że kiedy ostatnimi tygodniami nie pisałam codziennie, to czułam się niespełniona. Czułam, że mam pewne niezałatwione sprawy. Blogowanie stało się dla mnie codziennością i radością :)